Pedofilie, zo’n slecht woord dat het moeilijk is om zelfs maar over te schrijven.
Praten over seksueel misbruik van kinderen is altijd een onprettig iets, maar dit mag ons er niet van weerhouden om erover te praten, sterker nog, hoe meer we erover praten hoe beter, maar dan alleen als preventie.
In Afrika, net als in andere arme landen, is pedofilie en seksueel misbruik van minderjarigen aan de orde van de dag.
Zo vaak dat het onderdeel wordt van de cultuur en gewoontes.
Zo’n dagelijkse gebeurtenis dat, als het gebeurt, ouders als eerste aan trouwen denken voor het geval ze zwanger zou zijn geraakt.
We houden altijd een waakzaam oog op vreemde gedragingen van onze leerlingen.

Maria (een willekeurige naam) is 12 jaar oud.
Ze is in alle opzichten een klein meisje. Ze heeft haar eerste menstruatie nog steeds niet gehad.
Haar gedrag veranderde het afgelopen jaar en ze was ongemotiveerd. We spraken met haar en haar ouders, maar ze spijbelde steeds vaker. We bleven haar observeren en wat we ontdekte was verschrikkelijk.
Mary had 2 jaar een relatie met een volwassen man. Ze werd gedwongen, als ze het iemand zou vertellen zou hij haar en haar familie vermoorden.
Dus Maria onderging het seksueel geweld, denkend dat dit een normaal iets is en dat ze alles wilde behalve sterven.
Renata sprak met haar moeder, legde haar uit dat dit een misdaad is, dat er een wet is die kinderen beschermt, dat wat Mary is overkomen seksueel misbruik van een minderjarige heet, dat dit niet normaal is en dat het geen gewoonte is en uitmaakt van de cultuur. Zo hebben we besloten dat het wettelijk protocol gevolgd moest worden en dat het kleine meisje beschermd moet worden.

De klacht bij de politie, het medisch bezoek, het gynaecologisch bezoek, hiv-test, zwangerschapstest enz. werd gedaan.
Het bezoek bevestigt de breuk van het maagdenvlies, maar zonder verdere fysieke schade. Ze heeft een vaginale infectie en het is sero negatief en is gelukkig niet zwanger.
Naast antibiotica krijgt ze ook anti-HIV-geneesmiddelen, die een risico hebben om HIV te krijgen verkleinen. Uit voorzorg moet ze ook de volgende dag een hormoonpil nemen.
In die wachtkamer waar ze wachtte op het bezoek van de arts was Maria niet de enige. Er waren veel, veel, te veel kleine meisjes zoals zij. Twee van hen waren zwanger.
Wat Maria betreft zullen we proberen haar alle psychologische steun te geven om haar het leven van een jong meisje te laten leven, al zal ze meerdere malen bij de politie moeten herhalen en herhalen wat hij haar heeft aangedaan, want we hebben aangifte gedaan. En elke keer zal ze het weer herbeleven…
Maar we zijn vastbesloten om haar nu veiligheid te bieden.
En wij zullen niet toekijken, maar alles doen wat in onze mogelijkheden ligt om deze verhalen te beëindigen.

Op school zullen we weer aandacht besteden aan hoe onze leerlingen zich kunnen beschermen tegen dit geweld. Want het mag nooit acceptabel zijn!
(Foto uit archief)